Γεννήθηκα ιδεαλιστής εγκλωβισμένος σε σώμα υλιστή όπως ακριβώς μια γυναίκα εγκλωβισμένη σε σώμα άνδρα. Βρίσκομαι σε φιλοσοφικό transgender.
Παρατηρώ γύρω μου. Εξετάζω τα δεδομένα. Η φύση είναι μόνο ύλη. Το υλικό σύμπαν που μας κυκλώνει είναι το απόλυτο "όλο". Προς διάψευση των φιλοσοφικών πεποιθήσεων του Πόε το κέντρο του Σύμπαντος θα είναι ένα ανιαρό υλικό τίποτα. Κάθε εκατοστό του σώματός μας, από μέσα μέχρι έξω, αποτελείται από το ίδιο υλικό με ολόκληρο το Σύμπαν. Τυχαιότητες, φυσικοί νόμοι και πάπαλα. Η ζωή; Η απόλυτη τυχαιότητα, απλό "γεγονός", ένα ακόμα αποτέλεσμα της ανάμειξης ύλης και ενέργειας που στην τελική και αυτά το ίδιο είναι. Διαβαθμίσεις του ίδιου τίποτα. Τίποτα το εξαιρετικό. Και η συνειδητοποίηση της ζωής; Κι αυτό τυχαίο γεγονός μέσα στην αλληλουχία των αλυσιδωτών μετατροπών της ύλης. Ο ουρανός δεν κρύβει από πάνω του Θεό.
Όμως εγώ... παραμένω θιασώτης του αοράτου. Κυνηγός σκιών. Ήλπιζα πάντα στην ανατροπή. Στην έκπληξη. "Μια βόμβα στο κατεστημένο είναι αυτό που περιμένω. Μια έκπληξη". Αυτό τραγουδούσα στο Λύκειο. Ήλπιζα στα πράγματα έξω από το (υλικό) Σύμπαν. Σε αυτά που πέθαιναν και δεν χάθηκαν. Σε αυτά που κόλλησαν σε μια εσοχή του χωροχρόνου και δεν τα παρέσυρε το ποτάμι του χρόνου στην ανυπαρξία. Σε αυτά που έμειναν στην Αχερουσία να κουνάνε το μαντίλι στις ορδές των νεκρών και επέστρεψαν ανάμεσα στους ζώντες από άλλες διαστάσεις.
Τις νύχτες στις σκέψεις μου, η ζωή μου πέρασε δεκάδες εκδοχές και τις έζησα όλες με ένταση αλλά με σιγουριά ότι θα ξαναζήσω. Δεν τσιγγουνεύτηκα στα λάθη. Επέστρεψα στα σημεία που τα έκανα και άλλαξα τα γεγονότα. Τα βράδια στον ύπνο μου έχω ένα τεράστιο τηλεκοντρόλ με Fast Forward και Rewind, με Skip και Slow Motion.
Μέσα στο μυαλό μου η ζωή δεν έχει επίλογο. Οι τελικές αποφάσεις είναι απλά προσωρινές. Οι χωρισμοί από αγαπημένα πρόσωπα είναι απλά κακιές εκβάσεις και διορθώνονται.
Πηγαίνω πίσω στο χρόνο και σε γνωρίζω πριν πάρεις τις αποφάσεις του. Ερωτευόμαστε με το ίδιο πάθος χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς υποχρεώσεις. Σε κρατάω από το χέρι και πηδάμε φράχτες, χτυπάμε κουδούνια πολυκατοικιών, τρέχουμε στην κατηφόρα, κάνουμε κολασμένο έρωτα στο δρόμο. Και δεν σε αφήνω ποτέ. Ανακαλύπτουμε μαζί τον ερωτισμό των αντικειμένων και συζητάμε χρόνια ατελείωτα.
Δεν υπαρχει επίλογος στην ιστορία μας. Δεν υπάρχει τελευταίο τηλέφωνημα. Καφέδες αποχαιρετισμού. Στιγμές αμηχανίας. Βάζουμε μουσική αλλά το κομμάτι που ακούγεται δεν είναι ποτέ το τελευταίο. Η χορωδία είναι πολύ ήσυχη για να είναι το τελευταίο κομμάτι.
30.11.2015
