ΚΟΠΕΛΑ: Άδραξε την μέρα καράφλα. Κοίτα πως το γρασίδι μισόχλωρο προσμένει τις πρώτες σταγόνες του ηλίου.
Αφουγκράσου τον απαλό ήχο που αναδίδει το πέπλο της Αυγής καθώς ντύνει με θολά χρώματα τις μουντές εικόνες μιας σκοτεινής πόλης που σε περιμένει να την συναντήσεις.
Πέρασαν μήνες πολλοί, ατελείωτες μέρες και νύχτες που ασάλευτος με παρακολουθούσες να δίνω νόημα στην χωρίς νόημα ζωή σου.
Γέλασα, έκλαψα, ερωτεύτηκα, θύμωσα.
Με είδες να σέρνομαι γυμνή, να παρελαύνω πάνω σε άρμα βασίλισσα και άφησες τον εαυτό σου ανέκφραστο ασάλευτο μπροστά μου, παθητικό δέκτη της πιο ακατάσχετης ακτινοβολίας.
ΚΑΡΑΦΛΑΣ: Όπως ο Προμηθέας δόθηκε βορά στα αρπακτικά για χάρη των θεών, έτσι ήρθα κι εγώ. Εφόσον δεν είχα τίποτε άλλο να μεταδώσω και πρόσφερα τον εαυτό μου σε σένα, στην αιώνια προσπάθεια του ανθρώπου να σταματήσει τη διαιώνιση του είδους του, ενάντια στη λάθος φύση του.
Εμφανίστηκα μπροστά σου όπως είμαι. Με τα λάθη μου, με τις αδυναμίες μου. Ώρες ολάκερες, άφησα τον εαυτό μου να γίνει δέκτης της πιο ανίερης εκφραστικότητας. Αναμεταδότης της πιο ιερής βλασφημίας. Συνέλεγα την κάθε σου έκφραση, το κάθε σου συναίσθημα την κάθε σταγόνα των δακρύων σου, τον κάθε ήχο από τους χτύπους της καρδιάς σου και περίμενα να με λυτρώσεις. Σε ένιωθα κοντά μου, δίπλα μου, μέσα μου να με παρασέρνεις στον απύθμενο βούρκο του επιφανειακού και ανήμπορος να αντιδράσω έλπιζα να ξεκινήσεις την αντίστροφη πορεία.
ΚΟΠΕΛΑ: Κι όμως έμεινες εδώ μπροστά μου και ποτέ σου δεν έβγαλες από μέσα σου ότι ένιωθες. Πότε μου δεν κατάλαβα αν πραγματικά με θες ή ήταν απλά ένα βίτσιο σου, η ανάγκη σου για αυτοεπιβεβαίωση, ο ανεκπλήρωτος έρωτας με κάποιαν άλλη ή αδράνεια, αδυναμία να φύγεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου